Απογευματινός καννιβαλισμός.

ΠΙΣΩ ΓΟΡΙΛΕΣ

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Νίκος Βούτσης-Κατάθεση ψυχής και ευθύνης

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύεται στην σημερινή Αυγή:

 

«Επιλέγω να μιλήσω σήμερα, τρεις ημέρες μετά το συμβάν, δημόσια, όχι μόνο γιατί δεν μου το επέτρεπαν λόγοι υγείας, ούτε μόνο γιατί πολιτικά και ανθρώπινα καλύφθηκα απολύτως από τη δήλωση του συντρόφου Αλαβάνου. Κυρίως γιατί δεν επέλεξα να παίξω το παιχνίδι όσων θέλησαν να αξιοποιήσουν το γεγονός για να αναβιώσει μια πολιτική βεντέτα με στόχο τον πολιτικό χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και τον χώρο της νεολαίας γενικότερα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι κινήθηκαν σε εντελώς διαφορετική λογική και η κυβέρνηση και οι διωκτικές αρχές, όπως και η πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

Δεν ζήτησα, δεν διεκδικώ και δεν θα ανεχθώ οποιαδήποτε διακριτική μεταχείριση σε οποιοδήποτε στάδιο που θα έχει η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης, άλλωστε ο γιος μου που έχει τις δικές του ιδεολογικές επιλογές, πάντοτε, όπως και τώρα, υφίσταται τις συνέπειες μέσα στο πεδίο αξιών και πρακτικών που ο ίδιος ορίζει. Πολιτικά και προσωπικά, όπως θα ίσχυε και για κάθε στέλεχος του δικού μας χώρου με υπερβαίνουν, πέραν της θεωρητικής αντίθεσης, τα όρια των επιλογών που δεν εξαντλούνται στη συλλογική και ανοιχτή δράση. Η στάση μας όμως τόσα χρόνια μέσα από τα κινήματα της αριστεράς δεν υπήρξε ποτέ φιλική με τη διάσταση της πολιτικής καριέρας, με τη χρησιμοποίηση της οικογένειάς μας για ανέλιξη και για κληρονόμηση πολιτικών τίτλων και αξιωμάτων, γιατί για μας είχε και έχει σημασία το ταξίδι, η προσφορά και το όραμα.

Δεν μας συμπαθούν αρκετοί γιατί βρεθήκαμε πάντοτε στην πρώτη σειρά των αντιπαραθέσεων απέναντι σε όσους στερούν δικαιώματα, σε όσους κερδοσκοπούν με το φόβητρο της οικοδόμησης σύγχρονων κοινωνιών της μηδενικής ανοχής, όσους απαξιώνουν τους κοινωνικούς αγώνες υπέρ «του νόμου και της τάξης», όσους, εν τέλει, θεωρούν ότι οι κοινωνίες και ιδιαίτερα η νεολαία θα μπορούσαν να αναπτυχθούν δημοκρατικά κλεισμένες μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες και σε υγειονομικές ζώνες.

Αυτή είναι η δικιά μου απάντηση στην απύθμενη υποκρισία, ευτυχώς πολύ λίγων παραγόντων των ΜΜΕ και πολιτικών κύκλων, που θέλησαν να στήσουν ένα σκηνικό συλλογικής πολιτικής ευθύνης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα μου τον ΣΥΝ. Η οικογενειακή ευθύνη, βεβαίως και υπάρχει, με την έννοια, όμως, της αυτονόητης στήριξης που θα έχει από μένα, τη μητέρα του, την οικογένειά μου ο γιος μου.

Φοβάμαι ότι η ζωή – είναι χαζό να μιλάμε για ρόλους των ίδιων των παιδιών μας – γίνεται πιο δύσκολη ακόμα και από το ρόλο του πατέρα και του ηγετικού στελέχους όπως προσφυώς είπε ο Αλέκος. Ευχαριστώ όλους και είμαι υπόχρεος για τη συμπαράσταση που επιδεικνύουν».