Ζω με την διάσταση της μεγάλης θλίψης
Στο αβέβαιο σήμερα
Όπου τα ζώα είναι φθονερά και αδιάλλαχτα
Στη θανατηφόρα τους άγρα
Φριχτό ν’ απαντέχεις ένα μήνυμα που δεν έρχεται …
Τι είναι αυτό που εκμηδενίζει την φωνή μας;
Σύνορο τέλους,
Άγρια παλίρροια
Η θειάφινη ερημία του νεκρόκοσμου
Γιαυτήν την αδυσώπητη και ανάξια εποχή
Όπου το μοναχικό αηδόνι
Δε διαφεντεύει το χώμα του
Μα δένεται σκληρά με τα οστά του…
——-
Κώστας Θρακιώτης – «Η κραυγή της σιωπής μου»
Advertisements
