-Τελευταία επιθυμία…

 

Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής μας που στηρίζοταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς την ενίσχυση του κράτους) πλήρωνα γι αυτή. 

Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου. 

ίχνος επιβίωσής μας. Δεν μπορώ να βρω άλλον τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και πριν γίνω βάρος στο παιδί μου.» 

Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους Εθνικούς προδότες όπως  έκαναν το 1945 οι Ιταλοί  στον Μουσολίνι.
(πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)

Του κόσμου το περίγελο!

Καταρρέει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο ο αγοραίος πατριωτισμός, η εθνικοφροσύνη, το ψεύτικο ιδεολόγημα πάνω στο οποίο στήριξε η Δεξιά τη φυσιογνωμία της, με αιματηρό τρόπο μεταπολεμικά επιστρατεύοντας τους δοσίλογους, συνεργάτες των Γερμανών υπό αγγλική επιτήρηση και κορυφώθηκε επί δικτατορίας από τους συνταγματάρχες που, υπό αμερικανική επιτήρηση, κατάργησαν όχι μόνο την αστική δημοκρατία, αλλά παρέδωσαν και τη μισή Κύπρο στον «προαιώνιο εχθρό». Και τώρα, επί ευρωκρατούμενης δημοκρατίας, η προσπάθεια ανασύστασης του ιδεολογήματος γκρεμίζεται μέσα σε λάσπη, σκόνη και διεθνή διασυρμό.
του Στέλιου Ελληνιάδη από την εφημερίδα «Δρόμος της αριστεράς»

-Το βλέμμα του Μίκη και του Γλέζου

Μια συγκλονιστική φωτογραφία … ο ένας να στηρίζει τον άλλον.

Μα πιο συγκλονιστικό το βλέμμα τους.

Λιοντάρι που  θύμωσε ο Γλέζος με την τσούλα την ιστορία που βγαλε βρώμα  ότι ξοφλήσανε.
Και βρέθηκε εκεί…. στον χημικό πόλεμο να την διαψεύσει….και την διέψευσε… 

Η λαχτάρα του Μίκη στα μάτια του…..να σηκώσει την ντουντούκα και να τραγουδήσει (όσο άντεξε) ανάμεσα σε δακρυγόνα και χειροβομβίδες το «πότε θα κάνει ξαστεριά». 

Πέρασε από πάνω τους   η  ιστορία και δεν τους άγγιξε.
Έσκυψε το κεφάλι στο πέρασμά τους.

Ίσως πολλά μπορεί να πει κανείς για την διαδρομή των δύο ανδρών. Ίσως περισσότερα για τον πρώτο.

Όμως εχθές εκφράσανε έναν ολόκληρο λαό. Ήταν εκεί και προσκυνήσανε τα πάθη του, μαζί του…..

http://pontosandaristera.wordpress.com/2012/02/13/mikis-glezos/

 

-Θάλασσες…

Λαοί, ποιητές, ζωγράφοι, θρύλοι, τραγούδια,δεισιδαιμονίες ….ασχολήθηκαν μαζί της
Ίσως όσο με τίποτε άλλο στον κόσμο.
Θάλασσα…μια μιρκή περιήγηση..

Η πιο όμορφη θάλασσα
Ναζίμ Χικμέτ

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο ‘χω πει ακόμα.

«Η άλλη θάλασσα»

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά κι έπειτα δεν μου ανήκει
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει «δικό μου είναι»
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Ότι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».

Θόδωρος Αγγελόπουλος . 1935 – 2012…

-Me gustas cuando callas

                                                                                                              Publo Neruda 

Me gustas cuando callas porque estás como ausente,
y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca.
Parece que los ojos se te hubieran volado
y parece que un beso te cerrara la boca.

Como todas las cosas están llenas de mi alma
emerges de las cosas, llena del alma mía.
Mariposa de sueño, te pareces a mi alma,
y te pareces a la palabra melancolía.

…για ένα μπουκάλι λάδι

Το 2012 ξεκίνησε όπως ακριβώς τελείωσε το 2011. Με μία «πορτοκαλί» ζαλάδα να έχει εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας. Μας θολώνει το βλέμμα και σταδιακά σταματάμε να ακούμε. Το κεφάλι μετατρέπεται σε ένα κενό δοχείο και το διαπερνάν οι εξελίξεις, οι ειδήσεις, τα πιο νέα μέτρα, χωρίς να σκαλώνουν πουθενά.

Αδειάζουμε καθημερινά, γινόμαστε λιγότεροι και έχουμε σοβαρές πιθανότητες σύντομα, να αγγίξουμε τα όρια της απόλυτης ατομικότητας και να μετατραπούμε σε «idiots» με την ερμηνεία που πολύ σωστά έχουν δώσει στην λέξη οι Αγγλοσάξονες.

Αυτή η κενότητα, θεωρώ ότι είναι η χειρότερη επίπτωση της κρίσης. Της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Έχει καταφέρει να μας κάνει διαρκώς κάτι λιγότερο από αυτό που ήμασταν, κάτι πιο περιορισμένο, λιγότερο κομψό, λιγότερο ενδιαφέρον, λιγότερο αξιόλογο, πιο μοναχικό και όλο και πιο …λιγότερο!

Από την «Ελληνοφρένεια»

Ποιος είδε το πραγματικό δάσος;

Πραγματικό, πραγματικό
είναι ό,τι ψάχνω για να βρω
Είναι σκορπιός όταν φοβάμαι
είναι νεράιδα σαν κοιμάμαι.
Βατόμουρα όταν πεινάω
γνώση για μάθηση αν διψάω

                                                                                                                 στον φίλο Νοσφεράτο

-Παίζοντας με τον φακό μου

Νόμισες πως δεν έχει συμβεί καλέ μου φίλε;

Έχω πει μικρά ψέμματα, βεβαίως.

Κροταλίζουν σαν κέρματα μέσα στις τσέπες μου

Αλλά έχω πει και πολύ μεγαλύτερα φυσικά.

 

Η πόλη των μεγάλων ονείρων και των μεγάλων ψεμμάτων, ας το ξεκαθαρίσουμε,

Καθένας νομίζει την Ιστανμπούλ δική του αποκλειστικά.

Η δική μου ανήκει σε διάφορες γυναίκες

-δεν θα αναφερθούν ονόματα φυσικά-

Γεμάτη με τα απορρίματα άλλων πόλεων

Οι μέρες του καθενός είναι κτήμα του, φίλε μου

Όπως και καθένας ζει μόνος του το θάνατό του:

Η διάστασή μου

Ζω με την διάσταση της μεγάλης θλίψης
Στο αβέβαιο σήμερα
Όπου τα ζώα είναι φθονερά και αδιάλλαχτα
Στη θανατηφόρα τους άγρα 

Φριχτό ν’ απαντέχεις ένα μήνυμα που δεν έρχεται … 

Τι είναι αυτό που εκμηδενίζει την φωνή μας;
Σύνορο τέλους,
Άγρια παλίρροια
Η θειάφινη ερημία του νεκρόκοσμου

 Γιαυτήν την αδυσώπητη και ανάξια εποχή
Όπου το μοναχικό αηδόνι
Δε διαφεντεύει το χώμα του
Μα δένεται σκληρά με τα οστά του…

——-

Κώστας Θρακιώτης – «Η κραυγή της σιωπής μου»

-Αναμένουμε…

Ίσως να βοηθάει το ρωτάω-ακούω. Το να ακούμε
την οργή που μας περιτριγυρίζει, να ακούμε τις
απογοητεύσεις, τις αγάπες που δεν βρίσκουν μια
φωνή. Να μάθουμε να ακούμε αυτό που δεν
ακούγεται, να βλέπουμε το αθέατο. Να μάθουμε
να ακούμε και να σεβόμαστε την οργή και τις
απογοητεύσεις ακόμα κι όταν έρχονται από
τόπους που δεν το περιμέναμε, ακόμα κι όταν οι
άνθρωποι δεν ντύνονται όπως εμείς, ούτε μιλάνε
την ίδια γλώσσα…

Δὲν ἔχεις, Ὄλυμπε, θεούς,

Δὲν ἔχεις, Ὄλυμπε, θεούς, μηδὲ λεβέντες ἡ Ὄσσα,
ραγιάδες ἔχεις, μάννα γῆ, σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι,
κούφιοι καὶ ὀκνοὶ καταφρονοῦν τὴ θεία τραχιά σου γλώσσα,
τῶν Εὐρωπαίων περιγελᾷ καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι.

Καὶ δημοκόποι Κλέωνες καὶ λογοκόποι Ζωίλοι,
καὶ Μαμμωνᾶδες βάρβαροι, καὶ χαῦνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ὦ κοπάδια, οἱ πιστικοὶ καὶ ψωριασμένοι οἱ σκύλοι
κι οἱ χαροκόποι ἀδιάντροποι καὶ πόρνη ἡ Ρωμιοσύνη!»

Κωστής Παλαμάς

 

-Πρωϊνό τσιγάρο

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ’ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ’ ένα καρέ τυφλών σ’ ένα καρέ τυφλών
……………………………………………………..

Δεκέμβρης….καραούλι μ’  όπλο και κομπολόϊ…..
http://www.youtube.com/watch?v=h2DBnQTHsyY